Ben Meltem Evin, içimde ifade bulmayı bekleyen hikâyem ile eserken temas ettim toprağa. Temas etmenin ötesinde bir şeydi bu. Köklerime cansuyu olan, ruhumu dinlemeyi öğreten, ellerimde şekillendikçe ayaklarımın yaşama değdiği, yer ve gök arasında bir yer.
Atölyemde çarkın her dönüşüyle dönüşüyorum. İçimde cılız kalan her ses bir senfoniye dönüşüyor. Zaman ve mekân algısını yitiriyorum sonra. Yeryüzünü açan yağmur, nemli bir orman, bazen ıssız bir coğrafya, çoğu zaman bir deniz oluyorum.
Varlığımın her katmanına nüfuz eden, dokunduğu her yeri bir bir uyandıran avuçlarımdaki bu şarkıyı sen de duy istedim.
Hoşgeldin.
